Ποιος θα μου απαγορέψει να έχω το κινητό μου;
Να αποθανατίσω αυτές τις στιγμές; Αφού το πλήρωσα.
Δεν συμφωνώ.
Έλεγχος απόλυτα τυπικός στην είσοδο και θήκες κλειδωμένες που καλύπτουν τα κινητά. Στην αρένα μπορείς να δεις μπροστά σου πάνω από τα κεφάλια. Καμιά οθόνη δεν σε αποσπά. Η σκηνή λουσμένη στο μπλε χρώμα που ασπάζεται ο Jack για τα προσωπικά του πονήματα. Όταν τελειώνει, αν σκεφτείς αντικειμενικά αντιλαμβάνεσαι ότι το απόλαυσες διαφορετικά. Δεν έψαχνες τις τσέπες σου, δεν σε ενδιέφερε να αποθανατίσεις τίποτα. Απλά το έζησες. Πόσες ευκαιρίες είχες ή θα έχεις να δεις τον μεγαλύτερο σήμερα κιθαρίστα και συνθέτη στην παγκόσμια ροκ σκηνή; Ε, δεν άξιζε να μην τσεκάρεις τα όχι και τόσο σημαντικά μηνύματα και posts σου; Με το παραπάνω!
Η setlist; Μα δεν μπορείς να το ψάξεις αυτό; Ίσως θες να διαβάσεις πόσα τραγούδια της εποχής των White Stripes ερμήνευσε; Dead Leaves and the Dirty Ground, Hotel Yorba, Fell in Love with a Girl, You don't Know What Love is, I'm Slowly Turning into You, Seven Nation Army (για το τέλος) κι ένα πανέξυπνο πέρασμα όπως το συνηθίζει, αυτή τη φορά από τα I Think I Smell a Rat και The Big Three Killed my Baby. Φυσικά Jack White = The White Stripes + The Dead Weather + The Raconteurs, οπότε και με σειρά που θα ασχοληθεί με τα άλλα δύο συγκροτήματά του έπαιξε I Cut Like a Buffalo και Steady, as She Goes.
Μία συναυλία που θα θυμάσαι. Σε έναν συναυλιακό χώρο αψεγάδιαστο (AFAS), με κοινό διψασμένο αφού ο Jack επισκέπτεται ανά 4ετία την Ευρώπη πια. Χωρίς αξιόλογο support (δεν θέλω να το σχολιάσω αυτό) και ναι... χωρίς κινητά. Ένιωσες κι εσύ λίγο σαν τον Jack, έτσι δεν είναι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου