Δευτέρα 11 Μαρτίου 2024

10-03-2024 ERRORR

Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου 2023

Κυριακή 2 Ιουλίου 2023

Κυριακή 12 Μαρτίου 2023

12-03-2023 Nadja

Κυριακή 31 Ιουλίου 2022

Τετάρτη 20 Απριλίου 2022

20-04-2022

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2020

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2020

13-02-2020 Tindersticks

Tindersticks

13 Φεβρουαρίου 2020
Μέγαρο Μουσικής, Θεσσαλονίκη

https://beater.gr/tindersticks-interview/

Βρήκαμε τον Stuart A. Staples, όχι στο Παρίσι αλλά στο στούντιό του στο Limousin. Εκεί που ακατάπαυστα δουλεύει πάνω σε ιδέες για το κυρίως όχημα του, αυτό των Tindersticks (κοντά 30 χρόνια), τις προσωπικές του δουλειές αλλά και τις συνεργασίες με κινηματογραφικούς παραγωγούς για την μουσική υπόκρουση των ταινιών που αυτός επιλέγει. Λίγες μέρες προτού επισκεφτεί τη Θεσσαλονίκη αυτή τη φορά (μιας και προηγήθηκε πέρυσι η συναυλία στο Ηρώδειο), περνάει τις τελευταίες ελεύθερες μέρες του χαλαρά και δημιουργικά πριν βγει στο δρόμο για μία μεγάλη περιοδεία αρκετών μηνών, κυρίως στην Ευρωπαϊκή ήπειρο.
Θυμάται τα παραπάνω από 20 χρόνια που επισκέπτεται την Ιθάκη και πόσο άλλαξε. Ένα μέρος που πέρυσι συνειδητοποίησε ότι ποτέ δεν είχε γράψει τραγούδια εκεί. Κι όλος ο καινούργιος δίσκος είναι γραμμένος στην Ιθάκη του. Χωρίς να πιστεύει ότι πρέπει να επιστρέφει ο άνθρωπος στα ίδια. Κρατάει από κάθε στιγμή του τα καλύτερα και συνεχίζει. Από τις μέρες του Nottingham στην εποχή της Γαλλίας κι από τα σκοτεινά μπαρ με την φασαρία των ποτηριών και των μπουκαλιών της μπίρας, στα τεράστια μουσικά μέγαρα της ησυχίας και της αποστείρωσης. Μία μορφή σύγχρονου και μεσήλικου ακρωτηριασμού που όμως οδηγεί στην απόλαυση των ήσυχων στιγμών της μουσικής των Tindersticks.

Γελάει όταν αντιλαμβάνεται ότι έχει σκιαγραφήσει τη φιγούρα του παντοτινού Έλληνα στο “See My Girls”, του ανθρώπου που περήφανα δείχνει τις φωτογραφίες των περιπετειών από τα παιδιά του, αλλά ποτέ δεν αφήνει το πανέμορφο χωριό του, ίσως γιατί φοβάται την συνειδητοποίηση ότι δεν είναι και τόσο πανέμορφο τελικά. Σαν τα κομμάτια χαρτιού που συνθέτουν έναν χάρτη στο εξώφυλλο του νέου δίσκου. Μία πλαστή ουτοπία σαν την Ιθάκη που αποτέλεσε την εμπνευσμένη καλοκαιρινή στιγμή του Stuart και την υπενθύμιση για την έλλειψη θησαυρού αλλά την ύπαρξη ελπίδας!
Δείχνει ακόμα και τηλεφωνικά, ανήσυχος και πάντα έτοιμος να δημιουργήσει και δηλώνει ότι θα του λείψει ο πολύωρος πειραματισμός στο προσωπικό του στούντιο. Ακούγεται νωχελικά δημιουργικός, μερικές φορές όμως είναι ηλεκτρισμένος και συνάμα σαν να έχει μόλις βγει από το σκοτάδι και αναζητά μια νέα διαδρομή. Ακούραστος, πολυγραφότατος με όραμα και συνείδηση του σήμερα, απόλυτος στην καταγραφή των ιδεών του που τόσα χρόνια απλόχερα δίνει χωρίς καμία μέτρια στιγμή, αλλά αντίθετα με πολλά συναισθήματα βαλμένα πάνω σε όλες τους.
Αυτές οι στιγμές της μουσικής των Tindersticks και του Stuart με τα μελωδικά ξεσπάσματα της έγιναν με το πέρασμα του χρόνου το soundtrack της ενηλικίωσης και όλης της ζωής μας μέχρι σήμερα. Δεν μιλήσαμε για τα παλιά καλά άλμπουμ και τις εποχές πριν το Brexit. Αφήσαμε το κελάρυσμα της βάρκας πάνω στα γαλάζια νερά να απλοποιήσει τα πράγματα, να δώσει το φως και τη στοργή μιας φωνής που σε αγκαλιάζει και σε ταξιδεύει. Άλλωστε, πόσο γοητευτικά όμορφο και ποιητικά σπάνιο είναι να συνδέεις αυτή τη φωνή με εικόνες γεμάτες χρώματα και μυρωδιές;

No Treasure But Hope” ο δίσκος κυκλοφόρησε το Νοέμβριο που μας πέρασε, φθινόπωρο στην Ευρώπη και ακουγόταν σαν ένα ακόμα σκοτεινό και μελαγχολικό album, όμως με πολλά ξεσπάσματα λιακάδας μέσα του! Στην κυριολεξία βρήκα περισσότερη ελπίδα απ’ ότι απογοήτευση σ’ αυτό το δίσκο. Αυτός είναι τελικά ο θησαυρός που μας δίνεις; Η ελπίδα του ήλιου;
Ποτέ δεν αισθάνθηκα τη μουσική μου «σκοτεινή». Πιθανόν σ’ αυτό το δίσκο είναι πιο ξεκάθαρο, έχει ευλογημένες στιγμές με φως κι ελπίδα κι άλλες πιο μελαγχολικές, αλλά με μία πιο ευρεία έννοια.
Το τραγούδι “Pinky in the Daylight” από τον καινούργιο δίσκο των Tindersticks έχει μυρωδιά και γεύση από Ελλάδα! Σαν μια εικόνα ενός νέου άντρα που ανακαλύπτει ένα κουτί με γερμανικά σπίρτα σε μια απόμερη Ελληνική παραλία κι εκείνη τη στιγμή αποφασίζει ν’ αλλάξει το όνομα της μπάντας του (αυτή είναι και η «ιστορία» του ονόματος των Tindersticks). Οι περισσότεροι στίχοι γράφτηκαν κατά τη διάρκεια των επισκέψεων στην Ιθάκη. Μίλησέ μας για τη δική σου Ιθάκη.
(γέλια) Πηγαίνουμε στην Ιθάκη εδώ και 23 χρόνια, έχει μακριά ιστορία για εμάς και τα τελευταία 2-3 χρόνια έγινε πιο σημαντική. Το περασμένο καιρό δεν είχα γράψει πολλά τραγούδια εκεί και είχε έρθει το πέρασμα του χρόνου για να σχηματοποιήσω αυτό τον δίσκο και να οργανώσω τις σκέψεις μου γι’ αυτόν, οπότε πολλά από τα τραγούδια βασίστηκαν στον τόπο και τους ανθρώπους που βρίσκονταν στο νησί.

Είναι γνωστή η αγάπη σου για τις κινηματογραφικές μουσικές. Συνήθως κάθε δίσκος των Tindersticks θυμίζει ένα πρωτότυπο soundtrack για μία ταινία που ακόμα δεν έχει γυριστεί. Είναι αυτός ο τρόπος σου να συνθέτεις; Μοιάζει σαν μια αναλογική super 8 ηχητική μηχανή με χρώματα και εικόνες να αναδύονται μέσα από το μυαλό σου!
Πιστεύω ότι είναι πιο αφηρημένο, δεν έχει να κάνει με αφήγηση, ένα τραγούδι έρχεται μέσα σε μια στιγμή, σ’ ένα λεπτό, και η μόνη ευκαιρία που έχω είναι το αποδεχτώ ή όχι. Ένα αντίστοιχο παράδειγμα είναι με το “Pinky in the Daylight” γιατί όπως καθόμουν στο πλοίο της γραμμής, τη μια στιγμή δεν σκεφτόμουν τίποτα και την επόμενη το τραγούδι ήταν εκεί μαζί μου. Μέχρι να φτάσουμε στο λιμάνι το ολοκλήρωσα μέσα στο μυαλό μου, το συνειδητοποίησα, ήξερα τα πάντα γι’ αυτό. Για να φτιάξεις ένα τραγούδι είναι σαν να προσπαθείς να κρατήσεις το βαθύ συναίσθημα που σε κάνει να θέλεις να συνθέσεις από την πρώτη στιγμή και πρέπει να είσαι προσεκτικός για να μην γίνεις υπερ-αναλυτικός, πρέπει να μην το κρατάς πολύ σφιχτά. Πρέπει να επιτρέπεις στο τραγούδι να αναπνέει από μόνο του. Μετά έχεις την πιθανότητα να αφήσεις τη φαντασία σου να κάνει αυτή τη δουλειά για σένα…
Το τραγούδι “The Amputees” έχει μια ατμόσφαιρα αναδυόμενη από τα μέσα του ’60, τόσο μακριά μουσικά από την γενέθλια χώρα σου, την Αγγλία. Τι σου λείπει τόσο πολύ από εκεί; (με αφορμή τον στίχο: “I miss you so bad”)
Ίσως αυτή είναι η ατμόσφαιρα ολόκληρου του δίσκου. Όταν γράφεις από ένα μικρό νησί, μερικές φορές τα συναισθήματά σου συγχέονται και μπερδεύεσαι, θολώνεις και δεν ξέρεις αν είσαι εκεί ή στο Ηνωμένο Βασίλειο, αυτό συνέβη σε όλο το άλμπουμ. Στο “The Amputees” αναδύεται όλο αυτό το συναίσθημα του (ερωτικού) ακρωτηριασμού (amputation) κι ίσως είμαστε όλοι έτσι «ανάπηροι» ή «ακρωτηριασμένοι» κατά κάποιο τρόπο. Έχουμε σημαντικά πράγματα να τους ξεφύγουμε και κάπως μαθαίνουμε να προχωράμε μαζί ή χωρίς αυτά. Είναι ένας συναισθηματικός δίσκος, αλλά δεν μπορώ να πω ότι αυτό οφείλεται στο ότι είμαι Άγγλος, δεν έχει τίποτα να κάνει με αυτό, οφείλεται στο ότι γράφτηκε με μια πιο ρομαντική οπτική.

See my girls”, αναγνωρίζω στον πρωταγωνιστή αυτού του κομματιού τον τυπικό Έλληνα πατέρα ή παππού. Πιστεύει ότι ζει στο πιο όμορφο μέρος του κόσμου, το οποίο ποτέ δεν εγκαταλείπει ούτε για λίγο, τρέφεται από την ομορφιά και την αξία των παιδιών του που έχουν φύγει και θαυμάζει τον κόσμο μέσα από τα μάτια τους. Εσύ από την άλλη έχεις δει τον κόσμο με τα δικά σου μάτια, ταξιδεύοντας και τραγουδώντας. Έχεις ποτέ ονειρευτεί να επιστρέψεις σε κάποιο τόπο μαγικό;
Ο τύπος του “See my girls” είναι σε ένα όμορφο μέρος με αργούς ρυθμούς και τα κορίτσια του είναι ο τρόπος σύνδεσής του με τον κόσμο. Κοιτώντας τη Μεσόγειο Θάλασσα σκέφτεσαι ότι οτιδήποτε παραπέρα είναι πολύπλοκο! Η Μεσόγειος είναι ένα απλό και αγνό μέρος για εμένα, τελευταία μπορεί κι αυτό το μέρος να αποκτάει μια πολυπλοκότητα, όλα αυτά τα αισθήματα διακατέχουν ολόκληρο το δίσκο κι αυτή ήταν μια διαφορετική οπτική γωνία, ένας άλλος τρόπος να κοιτάξεις αυτόν τον τόπο.
Γνωρίσαμε τους Tindersticks κι ερωτευτήκαμε τον χαρακτηριστικό τους ήχο με τα δύο πρώτα ομώνυμα άλμπουμ τα έτη 1993-95. Νομίσαμε ότι βρήκαμε την καλύτερη μουσική υπόκρουση και παρέα για τις νύχτες μας σε σκοτεινά μπαρ γεμάτα καπνό κι αλκοόλ. 2020 πια, η πρώτη συναυλία στην Ελλάδα για την καινούργια δεκαετία θα γίνει στο Μέγαρο Μουσικής της Θεσσαλονίκης. Όλοι θα κάθονται, όχι καπνοί, όχι ποτά. Για την ομορφιά της μουσικής (“For the Beauty” εναρκτήριο κομμάτι το νέου δίσκου), ο χρόνος κυλάει, τα πράγματα αλλάζουν. Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να απολαμβάνεις εσύ και οι ακροατές τη μουσική σου;
(γέλια)… Πιστεύω ότι είναι ωραία να παίζεις στα μέρη που ο κόσμος είναι όρθιος γιατί έχει ενέργεια. Αλλά μερικές φορές είναι απαραίτητο να παίξουμε τόσο ήσυχα και να εξερευνήσουμε με τη μουσική μας και γίνεται περισσότερο δύσκολο σε αυτά τα μέρη. Είμαι ο άνθρωπος που είναι γνωστό ότι κλείνει τα φώτα και τα συστήματα εξαερισμού, γιατί πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να προσπαθήσουμε να πιάσουμε μια μορφή ησυχίας για να εναλλάσσεται με τη μουσική μας. Δεν πιστεύω ότι είναι απαραίτητο να παίζω σε μεγάλα μέγαρα μουσικής, αλλά είναι σημαντικό να παίζω σε ένα χώρο που είναι αφιερωμένος στην εμπειρία της ζωντανής μουσικής και δεν υπάρχει το μπαρ και ο θόρυβος των ανοιγμένων μπουκαλιών δίπλα στη σκηνή.

Τι σου προκαλεί «Αρρυθμία» (“Arrhythmia” ονομάζεται ο πιο πρόσφατος προσωπικός δίσκος του Stuart από το 2018) και πόσο απέχει το “No Treasure But Hope”(2019) από την «ακριβή ζωή» του “High Life” (μουσική υπόκρουση / soundtrack του Stuart για την ομώνυμη ταινία του Claire Denis, επίσης το 2019);
Ας απαντήσω κυριολεκτικά… τα τελευταία 2 χρόνια έφτιαχνα κομμάτια μόνο στο σπίτι, στο δικό μου πειραματικό περιβάλλον του στούντιο που έχω και ήταν φανταστικά! Εξερεύνησα μέρη στη μουσική που δεν φανταζόμουν ότι υπήρχαν. Όταν μαζευτήκαμε πάλι όλοι μαζί σαν συγκρότημα, όλα αυτά είχαν αφήσει πολλές όμορφες εμπειρίες μέσα μου και αλλάξανε την προσωπικότητά μου. Η ένωση των δυνατοτήτων μας και η συνεννόηση μεταξύ μας ήταν μαγική, βρίσκαμε στιγμές που άγγιζαν τις ψυχές μας κι έτσι φτιάξαμε αυτή τη μουσική. Εκτιμώ την ευκαιρία των διαφορετικών οπτικών αλλά μου λείπει εκείνος ο πειραματισμός. Προσπαθώ να καταλάβω και να συνδυάσω αυτά τα δυο και τη μεταξύ τους σχέση.
______________________




Tindersticks Live:
Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2020 | Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης

24-01-2020 Tiger Lillies

The Tiger Lillies

24 Iανουαρίου 2020
Fix Factory of Sound, Θεσσαλονίκη


https://beater.gr/tiger-lillies-thessaloniki/

Μια νύχτα με την κολεκτίβα των Tiger Lillies στη Θεσσαλονίκη!

Το τσίρκο με τα μπλουζ του Μπρεχτ επισκέφτηκε την Παρασκευή το βράδυ τη Θεσσαλονίκη. Lillies were home ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, στην γιορτή των τριάντα χρόνων τους. Βαμμένοι όπως νομίζαμε ότι τους ξέραμε, σαν κλόουν μέσα στο κλουβί τους, δύο αλλοπρόσαλλοι σωσίες του Joker διακωμωδώντας τα πάντα στο χαρούμενο πέρασμά τους. Τραγουδώντας για ηρωίνη και κοκαΐνη με την ίδια ευκολία που αναρωτιούνται που ‘ναι αυτό το Somewhere Over the Rainbow και η Maria!
Είναι γοητευτικό να βλέπεις στη σκηνή ένα θέρεμιν κι ένα πριόνι που η χρήση του μετατρέπεται σε μουσικό όργανο από τα χέρια της λεπτής σιλουέτας με το καρό πορτοκαλό-κόκκινο κουστούμι. Banging in the Nails από δυο εγγλέζους μέσης ηλικίας κι ένα ντράμερ, με χαμόγελα στα πρόσωπα του κοινού που λικνίστηκε, φώναξε, ανέπνευσε καθαρά την αύρα τους (κυρίως λόγω της εφαρμογής του αντικαπνιστικού στο χώρο!) χωρίς τζιν, αλλά με πολύ σκοτάδι!
Απόλαυση… Is That There All Is?

https://beater.gr/interview-tiger-lillies-band/

13-11-2019 Rotting Christ

Rotting Christ

Rotting Christ, Moonspell, Silver Dust
13 Νοεμβρίου 2019
Principal Club Theater, Θεσσαλονίκη


 

25-10-2019 Allah-Las

Allah-Las

25 Οκτωβρίου 2019
Principal Club Theater



05-10-2019 Zounds

Zounds

5 Οκτωβρίου 2019
ΤΕΙ Καβάλας




04-10-2019 Underground Youth

The Underground Youth

4 Οκτωβρίου 2019
Fix Factory of Sound


review:
https://beater.gr/live-underground-youth-thessaloniki-2019/

https://beater.gr/underground-youth-greece/

20-09-2020 Orange Goblin

Orange Goblin

20 Σεπτεμβριου 2019
Eightball, Θεσσαλονίκη

 full concert:
support:
review:
https://beater.gr/orange-goblin-eightball-review/

Οι φοβεροί και τρομεροί Orange Goblin έκαναν το αναμενόμενο την Παρασκευή το βράδυ στο Eightball, έπαιξαν ένα καλό σετ γεμάτο σκληρό ροκ τόσο δυνατά που τα αυτιά μας ακόμα βουίζουν. Οι θαυμαστές του Tolkien και των έντονων χρωμάτων, οι πιστοί στο heavy metal – doom ήχο τους και συχνοί θαμώνες της Ελλάδας χτύπησαν και πάλι. 
Την συναυλία ξεκίνησαν οι Sadhus “The Smoking Community” κι έπεσαν σαν μετεωρίτης στα κεφάλια του κοινού που ήδη άρχιζε να γεμίζει το χώρο του 8ball. Sludge – Doom από τα μέρη μας και η καλύτερη εισαγωγή για μια βραδιά που θα εξελισσόταν σε heavy metal party με αρκετό κέφι, head banging και μπύρες!

Ακριβώς στις 22:30 ανέβηκαν στη σκηνή οι τέσσερεις Λονδρέζοι Orange Goblin. Με επιλογές απ’ όλη τη δισκογραφία τους, εικοσιπέντε χρόνια σχεδόν, κατάφεραν να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του κόσμου και να δείξουν ότι παραμένουν τίμιοι υποστηρικτές της σκηνής. Και δεν ήταν αυτή ούτε η πρώτη, ούτε η δεύτερη, ούτε η τρίτη φορά που ήρθαν για να παίξουν ζωντανά στη Θεσσαλονίκη. 
Στο πλαίσιοα της προώθησης ενός ακόμα καλού δίσκου με τίτλο “The Wolf Bites Back” επέλεξαν κομμάτια – δυναμίτες από όλη τη δισκογραφία τους όπως τα “Scorpionica”, “The Filthy and The Few”, “Saruman’s Wish”, “The Fog”, “Some You Win, Some You Lose”, “Your World Will Hate This”, “Blue Snow”, “Quincy The Pigboy” κι έναν φόρο τιμής στον Ian “Lemmy Kilmister” με το “No Class” των Motorhead.
Για μια ακόμη φορά ο Ben Ward και η παρέα του έδωσαν μαθήματα απλού κι εκκωφαντικού metal κι απέδειξαν ότι μερικά πράγματα με τον χρόνο γίνονται καλύτερα. Τα λέμε στην επόμενη περιοδεία…

12-09-2019 Sisters of Mercy

The Sisters of Mercy

12 Σεπτεμβριου 2019
Fix Factory of Sound, Θεσσαλονίκη


full concert:


review:
https://beater.gr/the-sisters-of-mercy-fix-factory-of-sound-photos/

Πέμπτη βράδυ, η Θεσσαλονίκη στην καρδιά της Δ.Ε.Θ. φιλοξενεί τον Σάκη Ρουβά. Η Εγνατία στο μεγαλύτερο μήκος της είναι μποτιλιαρισμένη. Πλήθος αμαξιών σε αναζήτηση θέσης στάθμευσης, θαυμαστές κάθε ηλικίας και μικρές επιχειρήσεις του δρόμου προσπαθούν να κατευθυνθούν προς το κέντρο της πόλης. Την ίδια ώρα στο δυτικό κομμάτι κάτι άλλο ετοιμάζεται να ξεκινήσει.
Το Fix Factory of Sound είναι στις 21.15 μισογεμάτο και η A.A. Williams ανεβαίνει στη σκηνή. Μία τραγουδίστρια από το Λονδίνο, που μόλις φέτος έβγαλε το πρώτο της E.P. τραβάει την προσοχή με τον death gospel προσανατολισμό της. Φρέσκος βρετανικός ήχος, μινόρε κλίμακες, σύντομα ξεσπάσματα, απόδειξη ότι το «βαρύ» στη μουσική δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη εκκωφαντικό!

Αυτό το μέρος είναι γνωστό για την αγγλική τυπικότητά του στις ώρες έναρξης και την ποιότητα του ήχου. Οπότε, στις 22.30 ακριβώς, οι καπνοί έχουν αρχίσει να πνίγουν τη σκηνή και να κατακλύζουν όλο το χώρο και δεν θα σταματήσουν παρά λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα. Τώρα είναι η ώρα του Andrew Eldritch! Του καλλιτέχνη με τους 3 εκπληκτικούς δίσκους και τα 20 ισάξια singles στη δεκαετία του ’80.
Όταν έχεις να επιλέξεις από ένα τέτοιο ρεπερτόριο μπροστά σε ένα κατάμεστο μεσογειακό συναυλιακό μέρος, η καλύτερη εισαγωγή σου είναι το περισσότερο “More”! Κι απλά χορεύεις με τον ιδιαίτερο τρόπο σου, τραγουδάς με την απαράλλακτη για 40 χρόνια φωνή σου και δεν αφήνεις το κοινό να αναπολήσει… “No Time to Cry”.

Πολλοί σχολίαζαν την παρουσία ενός εξηντάρη, που έχει δεκαετίες να κυκλοφορήσει νέο δίσκο, και την ποιότητα των συναυλιών του. Αυτού που συνεχίζει να περιοδεύει σαν να μην υπάρχει αύριο και σέβεται το υλικό που ο ίδιος συνέθεσε και δημιούργησε μια ολόκληρη λατρευτική μουσική σκηνή γύρω από αυτό. Η απάντηση έρχεται από τους χιλιάδες, κάθε ηλικίας, που τραγούδησαν και χόρεψαν, φώναξαν κι ευχαριστήθηκαν μέσα στο κολαστήριο που έστησε ο Eldritch και τους χαμογελούσε πίσω από τα μαύρα γυαλιά του.
Περάσματα σε πιστές εκτελέσεις από “Ribbons”, “Doctor Jeep”, “Alice”, “First and Last and Always”, “Marian”, “We are the Same, Susanne” και το αποκαλυπτικό “Dominion / Mother Russia” ήταν αυτά που μέσα στην πρώτη ώρα και με την θερμοκρασία να αυξάνεται συνεχώς φέρανε στο μυαλό μας εκείνες τις λέξεις… “In the heat of the moment, some say prayers, I say mine”.
Το δεύτερο μέρος ήταν ολόκληρη η επιτομή του dark wave και post punk που επικρατούσε στην Μεγάλη Βρετανία το δεύτερο μισό του ’80 και λατρεύτηκε στη χώρα μας. Ο καπνός και τα φώτα δεν σταμάτησαν να χορεύουν πάνω στους δυο κιθαρίστες, στον Doktor Avalanche που είναι υπεύθυνος για αυτά τα bass beats από την αρχή τους και στον αεικίνητο κι ενθουσιώδη Andrew Eldritch.

“I Was Wrong”, “Flood”, “Lucretia, My Reflection”, “Vision Thing”, “Temple of Love” και “This Corrosion” μ’ αυτή ακριβώς τη σειρά ήταν μια ονείρωξη μισής ώρας κι όνειρο ζωής για τους παρευρισκομένους και κάθε μουσικόφιλο. Και το ζήσαμε!
Αυτό είναι το rock ‘n’ roll που χορέψαμε και τραγουδήσαμε κάτω από τους ήχους του drum machine των Sisters of Mercy όλη μας την εφηβεία. Ο Leonard Cohen θα είναι περήφανος που έδωσε την έμπνευση στον Andrew Eldritch για το όνομά τους. Κι εμείς; Περάσαμε πανέμορφα. Εσύ είχες πολλές τέτοιες στιγμές μουσικής ευτυχίας τελευταία;

10-2017 Acid Mothers Temple

ACID MOTHERS TEMPLE & THE MELTING PARAISO U.F.O.
European Tour 2017
( 15 Sep - 29 Oct )


different venue live:

10-10-2017 Sigur Ros

Sigur Rós 

10 Οκτωβρίου 2017
Berlin, Germany
Tempodrom Berlin


 

21-10-2018 Acid Mothers Temple & The Melting Paraiso UFO

Acid Mothers Temple & The Melting Paraiso UFO

(with Kooba Tercu)
Κυριακή, 21 Οκτωβρίου 2018
Temple, Γκάζι - Αθήνα







20-10-2018 Mono

Mono

(with Α Storm of Light)
Σάββατο, 20 Οκτωβρίου 2018
Fuzz Live Music Club, Αθήνα

 

 

Κυριακή 21 Ιουλίου 2019

02-04-2019 Jandek, Bush Hall, UK

Είναι οι φορές που τα συναισθήματα αρνούνται να καταγραφούν. Ο αντιπρόσωπος της Corwood Industries μας γέμισε με τέτοιες σαράντα χρόνια τώρα. Από τις στιγμές που λάμβανες ένα φάκελο με την χειρόγραφη διεύθυνσή σου, μέχρι τώρα, που βρέθηκες σε ένα χώρο, μίλια μακριά, μαζί με 30 ακόμα "περίεργους" να ακούσεις-δεις-βιώσεις ζωντανά τον Jandek. Ή καλύτερα το φαινόμενο πίσω από την μαυροφορεμένη φιγούρα με το στρογγυλό καπέλο.

To "Kooken" που προηγήθηκε ήταν ένα ακόμα σημάδι ότι με τον πιο ιδιόμορφο τρόπο ο Jandek αφήνει να βιογραφηθεί το τώρα του. Τραβηγμένο στο χέρι (αυτό σημαίνει σαν να έφτιαχνε την πρώτη του ταινία ο μικρός αδερφός σου), δείχνει τον ίδιο να περπατάει στους δρόμους της γειτονιάς του με μια νεαρή δημοσιογράφο ή απλά φίλη. Δεν θα μιλήσει για τα επτά μυθιστορήματα που απορρίφτηκαν από δεκάδες εκδοτικούς οίκους, ούτε για τις περισσότερες από 60 κυκλοφορίες του στην δική του δισκογραφική εταιρεία. Δεν θα αναφερθεί στην μανία του να καταγράφει τις ζωντανές του εμφανίσεις, στην τεράστια παραγωγικότητα, στους σκοτεινούς κι ακαταλαβίστικους στίχους του, στον κ. Smith που κάνει όλη την επικοινωνία και του μοιάζει τρομερά, στις φωτογραφίες των εξώφυλλων του, ούτε γιατί αποφάσισε να εμφανιστεί ζωντανά για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 2004 στη Σκωτία (με τη συνοδεία του Richard Youngs). 

Η προσωπική μου σχέση ξεκινάει τη δεκαετία του '80. Πριν την αναφορά του ονόματός του από τον Kurt Cobain, πριν την αγόρευσή του σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ονόματα από το Spin, πριν δημιουργηθεί το fan-site με όλους τους στίχους του, πριν το ιντερνετικό κατάλογο, πριν τα κινητά, πριν το γρήγορο ίντερνετ, τότε που το Houston δεν ήταν δίσκος των Charalambides αλλά η λέξη που προλόγιζε την πρόταση: "We have a problem"!


Δεν κατάφερα να προλάβω εισιτήριο τον Απρίλιο του 2013 ούτε να τον δω ζωντανά στο τριήμερο το Φεβρουάριο του 2014 στο Cafe Oto παρόλο που βρισκόμουν στο Λονδίνο, οπότε το Bush Hall τον Οκτώβρη του 2019 ήταν η ιδανική στιγμή για την πρώτη μου φορά, μετά από τόσα χρόνια φιλίας! Μετά από πέντε χρόνια κυκλοφόρησε και ο πρώτους του δίσκος με όχι ζωντανές ηχογραφήσεις, οπότε στο σκοτεινό κι επιβλητικό μπλε φόντο του Bush Hall κάπου πάνω από το Hammersmith ήρθε η ώρα για τον κύριο Smith.

Ζωντανό!


Είναι η εκκεντρική φιγούρα που περίμενες να δεις, μυστήριος κι απόμακρος, πως αλλιώς φανταζόσουν κάποιον που βγάζει τον πρώτο του δίσκο το 1978 στη δική του εταιρεία με πρώτο νούμερο το 0739 και πλησιάζει πια σήμερα τις εκατό κυκλοφορίες με την ίδια αισθητική εξώφυλλων!