Οι φοβεροί και τρομεροί Orange Goblin έκαναν το αναμενόμενο την Παρασκευή το βράδυ στο Eightball, έπαιξαν ένα καλό σετ γεμάτο σκληρό ροκ τόσο δυνατά που τα αυτιά μας ακόμα βουίζουν. Οι θαυμαστές του Tolkien και των έντονων χρωμάτων, οι πιστοί στο heavy metal – doom ήχο τους και συχνοί θαμώνες της Ελλάδας χτύπησαν και πάλι. Την συναυλία ξεκίνησαν οι Sadhus “The Smoking Community”
κι έπεσαν σαν μετεωρίτης στα κεφάλια του κοινού που ήδη άρχιζε να
γεμίζει το χώρο του 8ball. Sludge – Doom από τα μέρη μας και η καλύτερη
εισαγωγή για μια βραδιά που θα εξελισσόταν σε heavy metal party με
αρκετό κέφι, head banging και μπύρες! Ακριβώς στις 22:30 ανέβηκαν στη σκηνή οι τέσσερεις Λονδρέζοι Orange Goblin.
Με επιλογές απ’ όλη τη δισκογραφία τους, εικοσιπέντε χρόνια σχεδόν,
κατάφεραν να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του κόσμου και να δείξουν
ότι παραμένουν τίμιοι υποστηρικτές της σκηνής. Και δεν ήταν αυτή ούτε η
πρώτη, ούτε η δεύτερη, ούτε η τρίτη φορά που ήρθαν για να παίξουν
ζωντανά στη Θεσσαλονίκη. Στο πλαίσιοα της προώθησης ενός ακόμα
καλού δίσκου με τίτλο “The Wolf Bites Back” επέλεξαν κομμάτια –
δυναμίτες από όλη τη δισκογραφία τους όπως τα “Scorpionica”, “The Filthy
and The Few”, “Saruman’s Wish”, “The Fog”, “Some You Win, Some You
Lose”, “Your World Will Hate This”, “Blue Snow”, “Quincy The Pigboy” κι
έναν φόρο τιμής στον Ian “Lemmy Kilmister” με το “No Class” των
Motorhead. Για μια ακόμη φορά ο Ben Ward και
η παρέα του έδωσαν μαθήματα απλού κι εκκωφαντικού metal κι απέδειξαν
ότι μερικά πράγματα με τον χρόνο γίνονται καλύτερα. Τα λέμε στην επόμενη
περιοδεία…
Πέμπτη βράδυ, η Θεσσαλονίκη στην καρδιά της Δ.Ε.Θ. φιλοξενεί τον Σάκη
Ρουβά. Η Εγνατία στο μεγαλύτερο μήκος της είναι μποτιλιαρισμένη. Πλήθος
αμαξιών σε αναζήτηση θέσης στάθμευσης, θαυμαστές κάθε ηλικίας και
μικρές επιχειρήσεις του δρόμου προσπαθούν να κατευθυνθούν προς το κέντρο
της πόλης. Την ίδια ώρα στο δυτικό κομμάτι κάτι άλλο ετοιμάζεται να ξεκινήσει. Το Fix Factory of Sound είναι στις 21.15 μισογεμάτο και η
A.A. Williams ανεβαίνει στη σκηνή. Μία τραγουδίστρια από το Λονδίνο, που
μόλις φέτος έβγαλε το πρώτο της E.P. τραβάει την προσοχή με τον death
gospel προσανατολισμό της. Φρέσκος βρετανικός ήχος, μινόρε
κλίμακες, σύντομα ξεσπάσματα, απόδειξη ότι το «βαρύ» στη μουσική δεν
σημαίνει κατ’ ανάγκη εκκωφαντικό! Αυτό το μέρος είναι γνωστό για την αγγλική τυπικότητά του στις ώρες έναρξης και την ποιότητα του ήχου.
Οπότε, στις 22.30 ακριβώς, οι καπνοί έχουν αρχίσει να πνίγουν τη σκηνή
και να κατακλύζουν όλο το χώρο και δεν θα σταματήσουν παρά λίγα λεπτά
πριν τα μεσάνυχτα. Τώρα είναι η ώρα του Andrew Eldritch! Του καλλιτέχνη
με τους 3 εκπληκτικούς δίσκους και τα 20 ισάξια singles στη δεκαετία του
’80.
Όταν έχεις να επιλέξεις από ένα τέτοιο ρεπερτόριο μπροστά σε ένα
κατάμεστο μεσογειακό συναυλιακό μέρος, η καλύτερη εισαγωγή σου είναι το περισσότερο“More”!
Κι απλά χορεύεις με τον ιδιαίτερο τρόπο σου, τραγουδάς με την
απαράλλακτη για 40 χρόνια φωνή σου και δεν αφήνεις το κοινό να
αναπολήσει… “No Time to Cry”.
Πολλοί σχολίαζαν την παρουσία ενός εξηντάρη, που έχει δεκαετίες να κυκλοφορήσει νέο δίσκο, και την ποιότητα των συναυλιών του. Αυτού
που συνεχίζει να περιοδεύει σαν να μην υπάρχει αύριο και σέβεται το
υλικό που ο ίδιος συνέθεσε και δημιούργησε μια ολόκληρη λατρευτική
μουσική σκηνή γύρω από αυτό. Η απάντηση έρχεται από τους
χιλιάδες, κάθε ηλικίας, που τραγούδησαν και χόρεψαν, φώναξαν κι
ευχαριστήθηκαν μέσα στο κολαστήριο που έστησε ο Eldritch και τους
χαμογελούσε πίσω από τα μαύρα γυαλιά του.
Περάσματα σε πιστές εκτελέσεις από “Ribbons”, “Doctor Jeep”, “Alice”, “First and Last and Always”, “Marian”, “We are the Same, Susanne” και το αποκαλυπτικό “Dominion / Mother Russia” ήταν αυτά που μέσα στην πρώτη ώρα και με την θερμοκρασία να αυξάνεται συνεχώς φέρανε στο μυαλό μας εκείνες τις λέξεις… “In the heat of the moment, some say prayers, I say mine”. Το δεύτερο μέρος ήταν ολόκληρη η επιτομή του dark wave και
post punk που επικρατούσε στην Μεγάλη Βρετανία το δεύτερο μισό του ’80
και λατρεύτηκε στη χώρα μας. Ο καπνός και τα φώτα δεν
σταμάτησαν να χορεύουν πάνω στους δυο κιθαρίστες, στον Doktor Avalanche
που είναι υπεύθυνος για αυτά τα bass beats από την αρχή τους και στον
αεικίνητο κι ενθουσιώδη Andrew Eldritch. “I Was Wrong”, “Flood”, “Lucretia, My Reflection”, “Vision
Thing”, “Temple of Love” και “This Corrosion” μ’ αυτή ακριβώς τη σειρά
ήταν μια ονείρωξη μισής ώρας κι όνειρο ζωής για τους παρευρισκομένους
και κάθε μουσικόφιλο. Και το ζήσαμε! Αυτό είναι το rock ‘n’ roll που χορέψαμε και τραγουδήσαμε
κάτω από τους ήχους του drum machine των Sisters of Mercy όλη μας την
εφηβεία. Ο Leonard Cohen θα είναι περήφανος που έδωσε την
έμπνευση στον Andrew Eldritch για το όνομά τους. Κι εμείς; Περάσαμε
πανέμορφα. Εσύ είχες πολλές τέτοιες στιγμές μουσικής ευτυχίας τελευταία;
